𝓑𝓮𝔂𝓸𝓷𝓭 𝓞𝓷𝓮 𝓓𝓲𝓶𝓮𝓷𝓼𝓲𝓸𝓷

فیلم درمورد دو تک تیرانداز آقا و خانم از دو ملیت مختلف هستش که مأموریت پیدا میکنن به مدت یک سال از دو برج نگهبانی در دو طرف یک دره محافظت کنن. اونها تو این مدت هیچ وسیله‌ی ارتباطی با دنیای بیرون ندارن و با هم در دو طرف دره هم نباید ارتباطی برقرار کنن (با توجه به شرایط دره امکان برقراری ارتباط فیزیکی هم تقریباً غیرممکن به نظر میاد) و بخش جذاب داستان اینه که تو شروع مأموریت اونها حتی نمیدونن دقیقاً با چی مواجه هستن و از چی دارن محافظت میکنن و به مرور این راز مخوف برملا میشه...

چند وقت پیش یه بخش عاشقانه از این فیلم رو اتفاقی تو اینستاگرام دیدم و به نظرم قشنگ اومد و چند روز پیش که یه دوستی این فیلم رو معرفی کرد مطمئن شدم دلم میخواد نگاهش کنم و خب امشب این فرصت پیدا شد و از دیدنش لذت بردم... :)

آرزو میکنم یه پیام خوشحال‌کننده دریافت کنی. از اون پیاما که بعد خوندنش آهنگ پلی میکنی و باهاش میرقصی :)

حقوق این ماه اینقدر کم بود که احساس می‌کنم من دیگه نای ادامه دادن ندارم! /:

هوا جهنم باشه، شیفتات زیاد باشه، از لحاظ احساسی در وضعیت مناسبی نباشی، حقوقت کمتر از ماه‌های دیگه باشه، برقا هم تو اوج گرما بره... دیگه حالی به آدم میمونه؟ نه والا! :))

سر دوراهی «پیام دادن» یا «پیام ندادن» گیر کردم و نمیدونم چه اقدامی کنم /:

قبلاً در شرایط مشابه ریسک پذیرتر بودم. الان بابت هرچیزی استرس می‌گیرم و نمیدونم چی کار کنم! یه پیام میخوام بفرستم احساس میکنم قراره بمب خنثی کنم!

او امن بود و دنج. اگر آدم نبود و مکان بود، احتمالاً پناهگاهی میشد روی کوه‌ها، یا گرمخانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها، ‌شاید هم کتابخانه‌ای برای از واقعیت فرار کرده‌ها... ♡

یه قسمت قشنگی تو کتاب بلندی‌ های بادگیر هست که میگه: «او هیچ وقت نمی‌فهمید که من چقدر دوستش داشته‌ام، نه به خاطر این‌ که خوش قیافه هست یا نیست، موضوع اصلاً این چیزها نیست. به این خاطر است که از خودم به خودم نزدیکتر است»

خدا رو چه دیدی شاید فردا یه سه‌شنبه‌ی اکلیلی منتظرت باشه :)

کافیه فقط بگه باشه تا من به جبران ۶ ماه گذشته، خیلی شیک ۶ ماه در پرانرژی‌ترین حالتم باشم و مثل دیوونه‌ها نیشم مدام باز باشه و احساس کنم خوشحال‌ترین بهار دنیام... :)

نیاز دارم که اتفاقی بیفتد و از من بپرسند:
«خب بگو ببینم چه احساسی داری؟»
و من در جواب بگویم:
«سر از پا نمی‌شناسم.»

میدونید بخش دردناک ماجرا کجاست؟

کسی فکر میکنه من اون رو آدم بدی تصور میکنم که جز نور برای من نبوده و جز معجزه ندیدمش...

من هنوزم تو ذهنم اون رو آدم امنی میدونم که مثل معجزه در شرایطی که اصلاً انتظارش رو نداشتم وارد قلبم شد و تا به خودم اومدم دیدم چقدر زیاد دوستش دارم و بعد کلی خاطره‌ی قشنگ برام ساخت و کلی باهام مهربون بود و کلی محبت در حقم کرد. من نمیتونم دوستش نداشته باشم چون واقعاً مثل یه تیکه از وجودم شده...

کاش باورم میکرد... کاش باور میکرد که هیچوقت اون چیزایی که تو ذهنشه تو ذهن من نبوده و فقط از سر بی فکری تمام این اتفاقات پیش اومده... کاش باورش میشد نور و معجزه‌ست و هنوزم دوستش دارم...

۷۰۴ روز... ♡

همه دارن با یه چیزی می‌جنگن؛ یکی پول نداره، یکی چاقه، یکی مریضه، یکی کار نداره، یکی بهش ویزا ندادن، یکی عزیزی از دست داده، یکی تنهاست. مهم نیست به چه دلیل اما هر کسی تو جنگ خودش با هیولای خودش درگیره. لطفاً باهم مهربون باشیم... :)

امیدوارم فردا که از خواب بیدار میشی، نسبت به همه‌ چیز احساس بهتری داشته باشی... (:

شبت بخیر عزیزکم... با رویابافی بخواب و امیدوار باش به فرداهای قشنگ... :)

آدم امن زندگی می‌دونی یعنی چی؟ یعنی اشتباهاتت رو پیشش اعتراف کنی و اون جای سرزنش دنبال راه حل باشه. از ضعف‌ها و مشکلات خانواده‌ت بهش بگی و اون نگاهش بهت تغییر نکنه. احساس نکنه بیشتر از تو میفهمه و نظرتو سبک بشمره. تعصبش جلوتر از عقل و منطقش نباشه. توی بحث و گفتگو درد‌ و دل‌هایی که باهاش کردی رو نزنه توی صورتت. از رویاهات بگی و مسخره‌ت نکنه. کنکاش نکنه توی اتفاقات زندگیت و اجازه بده اگه راحت بودی بهش بگی. با یه کار اشتباه قضاوتت نکنه. اگه لازم بود نظر بده بهت اما عقیده‌ش رو تحمیل نکنه. بتونی محبت و ابراز علاقه کنی بهش و نگران از چشم افتادن نباشی. می‌دونی چرا عمیقاً احساس تنهایی می‌کنیم؟ چون تعداد آدمای امن ‌زندگیمون به صفر میل میکنه!

هوا یه جوری گرمه که دلم میخواد برم تو یخچال زندگی کنم! /:

باید زنده بمانیم. هنوز هم باران هست. راه، رویا، روشنایی هست. شب فقط استعاره است، شب هرگز دشمن کسی نبوده است. ما در ستایش زنده ماندن به شادمانی رسیده‌ایم. ما زنده می‌مانیم، ما باید زنده بمانیم. باران خوب است، بوسه خوب است، بوسیدنِ بی پایانِ در تو شدن، با تو شدن، از تو شدن. خورشیدهای بی‌شماری در چشم‌های من مخفی مانده‌اند، ما طلوع خواهیم کرد. صبح نزد من است. من نزد توام، تو نزد زندگی. ما نباید بمیریم، رویاها بی مادر می‌شوند... |سید علی صالحی|

من معمولاً سرکار یکی درمیون عینک میزنم چون خیلی به وضوح بالا در بینایی نیاز ندارم، اما امروز عینک زدم چون زیبایی در اطرافم درحرکته و به چشم‌های ۱۰/۱۰ نیاز دارم :))

الله اکبر اینهمه جلال، الله اکبر اینهمه شکوه... :))

نه که زندگی رو تعطیل کرده باشم و مدام درحال فکر کردن بهش و غصه خوردن باشما، اما همیشه ته دلم یه چیزی هست که میدونم اکلیل‌های به جامونده از قندجانه ♡

یه چیزی تو وجودم برق میزنه که نمیتونم نادیده بگیرمش و دوستش نداشته باشم... گرچه اخمالوی بی‌حوصله‌ی بداخلاقه (برای من) اما من هنوزم اون قندِ خندونِ پرانرژی می‌بینمش :)

امروز جای اینکه ناراحت باشم، رو مودیم که دلم میخواد محکم گازش بگیرم و بگم تو هنوزم دوست خوب منی بداخلاقِ اخمالو... :)

هر روز راهی میشی و باور ندارم رفتنو
تنهاتر از اونم که از رفتن بترسونی منو
جز زخم‌هایی که زدی چیزی برام مرهم نشد
هرکار کردی با دلم این عشق در من کم نشد

گم کردن عینک کم بود، حالا دو روزه ایرپادم رو پیدا نمی‌کنم /:

درحالیکه همیشه یا توی کیفم بود یا روی میز، حالا نمیدونم کجا گذاشتمش!

ماهی قرمز کی بودم من؟ :))

تو به من نزدیکی مثل پیرهن روی تن من... ♡

همیشه کسانی هستند که در نهایت دلتنگی نمی‌توانیم آنها را در آغوش بگیریم؛ بدترین اتفاق شاید همین باشد..

ای روزهای خوشبختی
آسانی پس از سختی
ای شادمانی، ای شادی
ای روزگار آبادی
از روزهای آزادی
برگرد سوی ما، برگرد...

خدایا شکرت... وقتایی که پر از ناامیدی و تاریکی میشم، یهو یه خوشی تو دلم میاد. می‌دونم که اون تویی... می‌تونم حست کنم... :)

با یه جمله تو آروم میشدم
اگه حتی درد من عمیق بود
من به هر کی از تو مى‌پرسه میگم
قبل هر چیزی برام رفیق بود

یه جوری همه درجریان عشق ابدی هستن و درموردش نظر میدن که احساس می‌کنم فقط منم که نگاه نکردم و نمیدونم داستان چیه /:

امروز از لحظه‌ی بیدار شدن از خواب، یه انرژی مثبتی تو وجودم احساس می‌کنم... انگار که نور و اکلیل پاشیده شده تو قلبم و نمیدونم دلیلش چیه...

خدایا ممنونم که امروز من رو با نور و حال خوب بغل کردی :)

آدمِ نامحبوبِ گذشته‌ی زندگیم، وقتی صبح جمعه‌ای بهم زنگ میزنی و شمارت رو می‌بینم، دلم میخواد روی گوشیم بالا بیارم! کاش حداقل عقلت می‌رسید صبح روز تعطیل زنگ نزنی! /:

تا الان فکر می‌کردم نباید کسی رو بلاک کرد ولی الان می‌بینم بلاک اونقدرها هم گزینه‌ی بد و عجیبی نیست :)

‏امیدوارم اونجا که تو عمق تاریکی نشستی، نور بتابه بهت عزیزکم :)

امروز مثلاً آف کرده بودم که خونه باشم ولی از صبح تو این گرما بیرون بودیم تا الان!

خونه موندن و خوابیدن تا ظهر به ما نیومده :))

دیالوگ پرتکرار این روزها: «با فرمون مهربون باش!» :))